Balkonumuza gelip yuvasını yapan dişi kuşu izlerken, daldım düşüncelere. Sabırla yavrularının üzerinde bekliyor yumurtadan çıkmalarını. Tam iki taneler. Şimdi badem şekeri gibi görünüyorlar ama, pek yakında onlardan iki tane ıslak tüyleri vücutlarına yapışmış çelimsiz ve ürkütücü görünen iki can çıkacak. Daha ileriki günlerde daha önce defalarca gördüğüm halde, yine de şaşıracağım hızda büyüyecek ve sonra da kanatlanıp gidecekler. Biz de sabırla bekliyoruz o kuşun yaptığı gibi, tam da niye beklediğimizi bilmeden. Bir içerde bir dışardayken ne zaman, ne kadar dışarı, ne kadar içerdeyiz; neleri yapabiliyor ya da neleri yapamıyoruz? Hayatın özü bizim karmaşıklaştırdığımızdan çok daha basit değil mi? Kuşlar cıvıldamaya ve uçmaya devam ediyor. Ki şairin de dediği gibi “uçmanın da çoğu çırpınmak değil mi?” Onlar aynı nefes alıvermek gibi uçuveriyorlar, farkında bile olmadan. İnsanoğlu dışındaki canlıların farkına bile varmadığı ama, bizim adapte olmağa çalıştığımız günlerden geçerken. İçimden bir ses diyor ki; başaracağız. Büyük resmi bir görebilsek aslında herşey çok güzel olacak. Ben biliyorum, inanıyorum, herşey çok güzel olacak.
